پیام دکتر بقایــــــــــــی ماکان به پاس پایان سرایش شاهنامه

♦️شاهنامه، بنا به نوشته ی پژوهندگان، اول بار در سال384 هجری به اتمام رسید و سپس فردوسی چندسالی صرف بازنگری اثر گران قدر خویش نمود که سرانجام در سال 401 آن را با اصلاحاتی کامل نمود که اکنون به عنوان یکی از بزرگ ترین و با ارزش ترین آثار حماسی جهان به شمار می آید، چندان که به سی و هفت زبان ترجمه شده است.
♦️این که ایرانیان واقعی شاهنامه را بسیار گرامی می دارند از آن روست که نمی خواهند هویتشان را که در این اثر نهفته است فراموش کنند، برای این است که می خواهند به فرهنگ دیرپای خود که از جمله ارکان مدنیت در جهان است پای بند باشند و ارزش های مکتوم در این اثر را چه به لحاظ زبانی و چه از حیث محتوایی پاسداری کنند.
♦️از شاهنامه می توان آموخت که باید در به کاربردن واژگان  فارسی به جای کلمات بیگانه حساس بود و عرق ملی خویش را نه تنها در سخن که در عمل هم نشان داد. اگر چنین احوالی که شاهنامه مشوق آن است وجود نمی داشت، امروز سرزمینی به نام ایران هم مانند کلده و آشور و بابل در بایگانی تاریخ جای می گرفت. آنچه این شعله را پیوسته فروزان نگاه داشت، فرهنگ، تاریخ، سنت ها و آیین ها و اندیشه های والای برآمده از مرز پرگهر است که نسیم شاهنامه پیوسته برانگیزاننده آن بوده است، به ویژه در روزگارانی که مهاجمان از چهارسوی این خاک آمدند و کشتند و سوختند و بردند. از این روست که نام فردوسی مرادف نام ایران شده و تمامی اجزایی که کلیت هویت ایرانی را شکل می دهند با این نام در پیوندند. آنان که شاهنامه را فقط اثری حماسی می دانند در شصت هزار بیت شامل اساتیر و تاریخ افسانه ای از منزلت واقعی آن می کاهند، زیرا این اثر که باید آن را قباله ی خانه ی پدری هر ایرانی دانست، عاملی هویت ساز در برابر تهاجمات فرهنگی و یورش های بیگانه بوده، و از این رو کتابی است دارای  قداست که هر ایرانی را با ریشه هایش پیوند می دهد.

  #دكتر_محمد_بقايي_ماكان