بازخوانی یک اسطوره ایرانی به نام رستم

‍ هنگامی که سر و صدا و بی نظمی و ناهماهنگی زندگی شهری بر ما روی می آورد و مارا آشفته میکند، ما برای فرار از این آشفتگی و ناهماهنگی به طبیعت میرویم تا شاید کمی آرام شویم. طبیعتی که شاید هنوز کشف نشده، طبیعتی که ناشناخته است، طبیعتی که سعی در فهم آن داریم و با اینکه چیزی از آن نمیدانیم به نگاه کردن ادامه میدهیم تا شاید چیزی بفهمیم، تا شاید طبیعتِ خود را بشناسیم.
اما طبیعت همیشه آنچنان مهربان، آرام و زیبا نیست! گاهی ما فراموش میکنیم که شهرها را خود ما ساختیم تا در کنار هم از خشم طبیعت در امان باشیم.

به نظر من این طبیعت است که حرف اول و آخر را میزند. ما و زندگی شهری مان خود قسمتی از طبیعت هستیم و نمیتوانیم از آن جدا باشیم، اما نمیخواهیم آنرا بپذیریم. گواه این گفته این است که در اقلیمهای مختلف ما برای شهرسازی و معماری به گونه ای متفاوت عمل میکنیم. شخصیت او (طبیعت) بر شخصیت ما غالب است. در جای جای نگرش و جهان بینی متفاوت است چون رفتار طبیعت متفاوت است. برای نمونه تفاوت نگاه مردم توسکان (تابستان داغ و خاک حاصل خیز و تاکستان های انبوه) و نگاه مردم ناحیه سرد سیبری را نسبت به طبیعت در نظر داشته باشید.

نگاه به طبیعت همیشه مایه حیرت انسان شده و می شود و همیشه او را به فکر و تخیل وا می دارد، اما همیشه این انسان نیست که آگاهانه تصمیم می گیرد با نگاه به طبیعت تخیل کند!

گاهی طبیعت و نیروهای آن چنان عظیم و برای انسان غیر قابل کنترل و گاهی ناشناخته است که او را به تخلیل کردن و وحشت می اندازد. گاهی چنان بیرحم است، چنان در برابر آن خود را ناتوان می بینیم و وامانده از پرسشهای بی پاسخ و بی پایان که ناخواسته شروع به ساختن پاسخ از درون تاریکی های ذهن می کنیم، و حتی خمیرمایه ی این تخیل نیز از خود طبیعت گرفته می شود.( وگرنه به خودیِ خود درون ذهن از قبل چیزی وجود ندارد.) و از آنجاکه قادر نیستیم دنیا را از بعدی دیگر از آنچه هست ببینیم از درون پنجره ذهن خود به آن نگاه میکنیم، پس پاسخ های ما متناسب با ماهیت وجودی ماست که آن را هم از خود طبیعت گرفته ایم. یا گاهی پاسخ را می یابیم، اما واقعیت چنان تلخ است و پذیرش آن سخت که ترجیح می دهیم داستانی دیگر بسازیم و آنرا باور کنیم.

به طور خلاصه این روند شکل گیری اسطوره است.
گاهی اوقات طبیعت بیش از آنکه آرامش بخش و مایه هماهنگی باشد (از دید انسان) ترس آور و نگران کننده است. در سرزمینی که به دلیل کم آبی بارش باران اهمیت زیادی دارد و زندگی مردم به آن وابسته است اساطیری شکل میگیرند که مربوط به باران و آب و خشکسالی هستند یا بهتر است بگویم باران، آب، خاک، آفتاب و خشکسالی به اسطوره تبدیل می شوند.

من در این اثر با بازخوانی یک اسطوره ایرانی به نام رستم، ساز و کار شکل گیری یک اسطوره را نشان می دهم.
انسانها همه ذهنیت اسطوره ای دارند اما یا بی خبرند یا آن را انکار می کنند و این باعث نوعی عصبیت و نگرانیِ ناخودآگاه در انسان می شود. من در این اثر سعی در بیدار کردن آن ذهنیت دارم تا شاید از مرحله ناخودآگاه به مرحله خودآگاه وارد شود.

#محمود_براتی

خرداد۱۳۹۸

#بنیاد_فردوسی_مشهد
#كانون_شاهنامه_فردوسي_توس

‏

‍  -Il manifesto:

Quando il rumore, l’irregolarità, la disarmonia della vita civica ci dà noia e agitazione, per scappare andiamo nella natura, nella speranza di rilassarci un po’. La natura forse non ancora scoperta, la natura sconosciuta, la natura che proviamo a capire, ancora quando non sappiamo niente su di essa e continuamo a guardarla cercando di capire qualcosa e conoscere la nostra stessa natura.
Però, la natura non è sempre così gentile, bella e calma! Talvolta, dimentichiamo che le città le abbiamo costruite noi stessi per essere al sicuro insieme dalla rabbia della natura.
Secondo me è la natura a decidere tutto. Noi e la nostra vita civica siamo un pezzo della natura e non possiamo separarci da questa. Ma non vogliamo accettarlo. A testimonianza di ciò succede che noi, nei diversi climi, per costruire le città e le strutture ci attrezziamo in modo diverso. Il carattere della natura è superiore al nostro. Di luogo in luogo il pensiero che la gente ha sul mondo è diverso perché la natura ci tratta in modo diverso. Per esempio: consideriamo la diversità dei punti di vista della gente toscana e quella della Siberia sulla natura.
Guardare la natura per l’umano era sempre stato stupefacente e lui è motivato a pensare e a immaginare. Però, non è sempre lui che lo decide coscenziosamente!
Qualche volta la natura e le sue potestà sono tanto ingenti, irrefrenabili, qualche volta sconosciute che sollecitano l’umano ad immaginare ed a temere.
In alcuni casi è tanto spietata e noi siamo fragili, siamo abbandonati tra i quesiti irrisolti e perpetui che involontariamente iniziamo a creare risposte dalle tenebre della mente. Anche la materia prima di questa immaginazione proviene dalla natura (altrimenti non esisterebbe niente nella mente). Siccome non possiamo vedere il mondo da un’altra prospettiva se non la nostra, lo guardiamo dalla finestra della nostra mente. Le nostre risposte sono proporzionate al nostro carattere e anche questo ci giunge dalla natura. Qualche volta la risposta la troviamo, però la verità è così amara, e accettarla è difficile che desideriamo preparare un’altra storia e crederla vera.
Brevemente, questo è il processo della formazione di un mito.
Talvolta la natura più che essere rilassante e armoniosa è paurosa, preoccupante. Nelle terre in cui manca l’acqua, la pioggia è molto importante, la vita della gente dipende da quella, si formano i miti sulla pioggia, sull’acqua e sulla siccità. O per meglio dire pioggia, acqua, terra, sole e siccità diventano mito.
Io in questa opera ho reinterpretato un mito iraniano che si chiama Rosta. Cerco di dimostrare il meccaniscmo della formazione di un mito.
Tutte le persone hanno il pensiero mitologico ma è inconsapevole o lo negano. Questo causa loro un tipo di irrequietezza e preoccupazione inconscia.
In questa opera cerco di risvegliare quel pensiero che si trasferirebbe dal grado inconsapevole ad un grado consapevole.

#Mahmoud_Barati
Giugno. 2019

#بنیاد_فردوسی_مشهد
#كانون_شاهنامه_فردوسي_توس

‏https://t.me/bonyadeferdowsitous